Şükrü Erbaş Sözleri

Benim en güzel düşlerim içimde kaldı. / Şükrü Erbaş

Dönmek yenilmektir biraz da, yarım kalmasıdır çıkışlarımızın, korkaklıktır, alışkanlıkların güvenli küflü kabuklarına sığınmaktır. / Şükrü Erbaş

Öyle ucuz ettiler ki her şeyi sözü, saygıyı, erdemi. Ölümü bile kirlettiler. / Şükrü Erbaş

Umduğun inceliğe inmiyorsa söz, çekil suskunluğun tüneklerine; ucuz etme anlamı. / Şükrü Erbaş

Ölerek değil yaşayarak çoğalmak istiyoruz. / Şükrü Erbaş

Öyle ucuz ettiler ki her şeyi. Sözü, saygıyı, erdemi. Ölümü bile kirlettiler. / Şükrü Erbaş

Biliyorsun ya susarak yaşamak zorundayım seni, bu yüzden gecelere ve sözcüklere bölüyorum ağırlığını. / Şükrü Erbaş

Yastığa başını koyduğunda başucundaki boşluğa bak. Ayrılık diyordun ya. / Şükrü Erbaş

Orda dağlar bir mezarlık Bulutlar kan salkımı sular toprakta düğüm Orda evler oda oda kanarken Burda yeşerenin canı cehenneme. / Şükrü Erbaş

Ey insan ömrünü dolduran biçimleyen duygu Hüzün müdür her vakit mutluluğun bir yüzü? / Şükrü Erbaş

Umut acıdır umutsuzluktan, insan susar. / Şükrü Erbaş

Koşullarım beni oluşturdu ben acılarımı buldum. / Şükrü Erbaş

Gizemli bir suskunluğun dargın diliyim. Kan gülleri büyütürüm sabır saksılarında. / Şükrü Erbaş

Anlamakla katlanmak arasında tükendim. / Şükrü Erbaş

Hayalin, gerçeğe değdiği yeri seviyorum. / Şükrü Erbaş

Büyüklerin bunca uzun yaşadığı bir ülkede, bir onur dersi midir çocukların ölümü? / Şükrü Erbaş

O bana dedi ki; İnsanın çocuklardan öğreneceği çok şey var. Düşmeyi göze almadan binilmiyor salıncağa. / Şükrü Erbaş

Hiçbir sevgi tutsaklıkta yeşermez. Eşitlik özgürlük ister. / Şükrü Erbaş

Yoruldum bulutları kirpiklerimde taşımaktan. / Şükrü Erbaş

Sevgilim... Bir ülke senin gövden kadar masum olsaydı, bir tek anne oğlunu devletten sormazdı. / Şükrü Erbaş

İnsanın acısını, insan alır. / Şükrü Erbaş

Kalktım yürüdüm elimdeki çaresiz soruyla. İnsan neden hep sona bırakır kendini? / Şükrü Erbaş

Biz bir kentten gideriz kent boşalır, bir evden koparız ev küçüldükçe küçülür, bir insandan ayrılırız dünyanın en büyük yabancısıdır. / Şükrü Erbaş

Geceler bitti. Yolculuklar bitti. Yeni yerler, yeni sabahlar bitti. Senden önceki haline döndü kalabalık. / Şükrü Erbaş

İnsan sevmezse eve gelir. Gider aktarlara bakar. Yarasına biraz uzaklık basar. Küçük dükkânlarda uzun konuşur. Bin çeşit önlem geliştirir. Gökyüzü çoktan inmiştir yere. Zamansızdır. Seslerden üşür. Insan sevmezse mezarını küçük düşürür. / Şükrü Erbaş

Farkında mısınız bilmem, kimse kendi acısını bile duymuyor artık. / Şükrü Erbaş

Ömrüm, ah benim ördükçe sökülen, yakasız kolsuz hırkam. / Şükrü Erbaş

Ben ona gittikçe soğuyan zamanlarda sıcacık bir sığınak olayım istemiştim. İnsanlar içinde üşüdükçe, güvenle gelebileceği. / Şükrü Erbaş

insanın zamana karşı biricik şansıdır aşk. Onca kapı onca duvar içinde bulur aynasını. / Şükrü Erbaş

Ne kadar uzaksa bir felaket sizden, o kadar mutlusunuz, unuttunuz başkalarının acısını duymayı. / Şükrü Erbaş

Uzun sustum, ey durmadan konuşanlar. Geçmedi üşümem. Ben bir aşkın kar yağışından geliyorum. / Şükrü Erbaş

İnsanı yalnızlığın hazinelerine götüren bir arınmadır sevmek. Yalanın kirlettiği bir yüreği yağmur sularıyla yıkamak, sonra da içtenliğin rüzgârıyla durulayıp iğde kokularına sarmaktır. / Şükrü Erbaş

Kalabalığın uyumuna inat, hayalin gerçeğe değdiği yeri seviyorum. / Şükrü Erbaş

Canı cehenneme rahat uyuyanın. Kapısını örtenin perdesini çekenin. Yüreği yalnız kendiyle dolu olanın. Duvarları ancak çarpınca görenin. Canı cehenneme başkasının yangınıyla evini ısıtıp yemeğini pişirenin. / Şükrü Erbaş

Alnından öptüğüm yerde ülkemsin, ağzından öptüğüm yerde, kadınım. / Şükrü Erbaş

Kimsenin kimseyi anlamadığı bir dünyada, söz, boşluğu dövmekten başka ne işe yarar ki? / Şükrü Erbaş

Bunalıyoruz çocuk, bunalıyoruz. Biçim veremediğimiz şeylerin biçimini alıyoruz. / Şükrü Erbaş

Gittiği en büyük uzaklık evinden işi olanlara, ne aşk, ne özgürlük, ne barış anlatılabilirdi. / Şükrü Erbaş

İnsan bir mendille gezmeli hayatı, ne zaman ağlayacağı bilinmez ki. / Şükrü Erbaş

Ey gitmek... Sesin kısık, bunalmış güzelliğin, hangi yüreğe girersen gir, ülken yok senin. / Şükrü Erbaş

Nerden mi anlıyorum yaşlandığımı? Kadınlar gittikçe daha güzel. / Şükrü Erbaş

Herkesin gerçeği kendine acı. Herkesin acısı kendine biricik. / Şükrü Erbaş

Yaşlı bir kadının hüznünü duymazsanız, bir genç kızın saçlarında çarpan kalbini nasıl göreceksiniz? / Şükrü Erbaş

Uzun uzun susuyoruz sözün kıyılarında. Hangi kapıyı aralasak bir uzaklık esiyor. / Şükrü Erbaş

Bir kapı önündeyim. Girsem suç, gitsem ayaz. / Şükrü Erbaş

Gün olur, onuru güzel çocuk. Acı da yakışır insanın yüreğine. / Şükrü Erbaş

Bilene ağıt gibi oturur, bir kadının gamsız gülmesi. / Şükrü Erbaş

Susmak iyileştirmiyor yarayı. Yeni yerlere varıyor eski sözler. / Şükrü Erbaş

Biliyor musun, hoyratlık değil de incelik yakıyor canımı. / Şükrü Erbaş

Tarla kuşu yağmur damlasından dünyayı içsin diye yazarız. / Şükrü Erbaş

Ayrılık ne biliyor musun? ne araya yolların girmesi, ne kapanan kapılar, ne yıldız kayması gecede, ne güz, ne ceplerde tren tarifesi, ne de turna katarı gökte... İnsanın içini dökmekten vazgeçmesi ayrılık. / Şükrü Erbaş

Daracık ömrümüzde geniş sıkıntılar. / Şükrü Erbaş

Gökyüzü de olmak isteyebilirdim değil mi? Kim ne diyebilir ki? / Şükrü Erbaş

Ölümü bilerek nasıl yaşar insan, geride dünyanın kalacağını bilerek nasıl ölür; bilmek bütün acıların anasıdır, de. / Şükrü Erbaş

Güneş değil, inandım. Serçeler başlatıyor sabahı. / Şükrü Erbaş

Sevinç taşkın yaşanır da; Acı yalnız çekilir. / Şükrü Erbaş

Öyle çabuk dönüyor ki insanlar. Sesiniz ağzınızda dağılıp kalıyor. Kimin gülüşünü biraz araladıysam dişleri ıslık çalıyordu. İçtenliğimden aldım en çok yarayı. Güvenlik duygusundan başka akçesi, meta olmayan bu pazar yerinde, kiminle hangi acıyı yürüyebili / Şükrü Erbaş

Gelişin hayata bağlıyor beni, anlıyor musun? Zaman yarat ve uğra. / Şükrü Erbaş

Seni koruyacağım, sana bile sezdirmeden. Gökyüzü gibi uzaktan ve beklentisiz, gereceğim yüreğimi üzerine. Sevmek, biraz da bu değil midir? / Şükrü Erbaş

Şimdi anlıyor musun gidişinin neden ayrılık olmadığını, bir yaprağın düşmesi kadar ancak, acısı ve ağırlığı olduğunu. / Şükrü Erbaş

Unutmak değil, anımsamak güçsüz düşürüyor. / Şükrü Erbaş

Bir yere gitmeden; Gelecek birisini bekliyordu herkes. / Şükrü Erbaş

Hangi acıyla yaprak dökersek dökelim, insan kendini seveceği bir dünya buluyor. / Şükrü Erbaş

Onca acıdan sonra anladı ki, ölümde yıkım da umut da umutsuzluk da aşk varsa güzeldi; Kolaydı, katlanılırdı. / Şükrü Erbaş

Seni hiçbir dünya telaşına değişmedim ben. / Şükrü Erbaş

Hayat dolduruyor her boşluğu kendince bir başka başlangıçla tutuşmak üzere yeniden pembe üflemeleriyle bir ince soluğun soğuyor acılar bile. / Şükrü Erbaş

Tenin tenime bu kadar sinmişken, ömrüm azala azala önümden akarken, gittiğin gerçek bu kadar herkese benzerken. Senin korkularını, benim inceliğimi doldurup yüreğime, bıraktığın.. / Şükrü Erbaş

Eskiden her konuda konuşurdum istekle bir geniş gülümsemeyle dinliyorum şimdi.. / Şükrü Erbaş

Bunalıyoruz çocuk, bunalıyoruz. Biçim veremediğimiz şeylerin biçimini alıyoruz.. / Şükrü Erbaş

Her şeyi iyi yanından görmeyi kim öğretti bize? Acıyı görmeyen insan, umutsuzluğu yaşamayan, iliklerine dek kederin işleyip yaralamadığı bir insan, mutluluktan, umuttan, sevinçten ne anlar? Göğü görmeden, denizi görmeden maviyi anlamaya benzemez mi bu? / Şükrü Erbaş

Uzun sustum, ey durmadan konuşanlar. Geçmedi üşümem, ben bir aşkın kar yağışından geliyorum. / Şükrü Erbaş

Herkes Türküsünü elbet kendi sesiyle söyler! İnsanın dili boynuna kement olur mu? / Şükrü Erbaş

Senden başka kimseyi aramadım gittiğim yerlerden.. / Şükrü Erbaş

Dünya sinema perdesi değil ki. Düşlerin de bir sınırı olmalı, insanın gerçeği ile çevrili. / Şükrü Erbaş