Gökhan Özcan Sözleri

'Yakını mı iyi göremiyorsunuz, uzağı mı?' diye sordu doktor. 'Ben bana neyin uzak, neyin yakın olduğunu göremiyorum.' dedim. / Gökhan Özcan

Sen bugün söyleyip kendini iyi hissedeceksin ve yarın her şeyi unutacaksın. Ama her sözünün, her halinin kayda geçtiği bir yer var, unutma! / Gökhan Özcan

Dile kemik, zihne fren, insana insaf şarttır. / Gökhan Özcan

Dışarıdan bakılınca durgun akıyorum. İçeriden bakılınca, akıntının yedi sülalesini önüme katıyorum. / Gökhan Özcan

Her suç ortaya çıktığında toplumlar aralarından birkaç kişiyi kurban eder, suçu onların üstüne yıkar ve gönül rahatlığıyla kenara çekilir. / Gökhan Özcan

Ya sandığımız kadar doğru kişiler değiliz ya da nasıl oluyorsa hep yanlış günlere uyanıyoruz. / Gökhan Özcan

Yıllardır görüşmemiştik. Yüzüme bakıp, 'Hiç değişmemişsin' dedi. 'Ama başka her şey değişti' diye karşılık verdim bu tatlı yalanına. / Gökhan Özcan

Kalbi olmayan insan yok dünyada, insanı olmayan kalpler var yalnızca... Bugün parkta yere üç kaşık şeftali reçeli damlatacağım, bütün karınca dostlarım bilâistisna bu müstesna ziyafete davetlidir. / Gökhan Özcan

Kendini hiç tartmayan biri, insanlığında neyin eksik, neyin fazla olduğunu nereden bilsin? / Gökhan Özcan

Bir kitap okudum, hayatım değişti. Bir tane daha okudum, yine değişti. Bir tane daha, bir tane daha... Korkarım çok fazla kitap okudum, hiç kendimde değilim! / Gökhan Özcan

Eğlenmek, vakit geçirmek, ihtiraslarımızın elinde oyuncak olmak için gelmedik dünyaya. Bunun için gönderilmedik. Kendi hakikatimizi aramak, bunun kalp yükünü taşımak için geldik. / Gökhan Özcan

Eski çekmeceleri karıştırın arada bir, içlerinde çocukluk resimleriniz, günü geçmiş faturalar ve ne işe yaradığını artık hatırlamadığınız bir sürü ıvır zıvır şeyle birlikte kırık hayallerinizi de bulacaksınız. / Gökhan Özcan

Niyazla açılan her avuç, ağzına kadar gökyüzüyle dolar. / Gökhan Özcan

Her gün sabahtan akşama aşağılayacak, dalga geçilecek, yerin dibine batırılacak, ipliği pazara çıkarılacak insan arayanlar, bir de üstüne kendi insanlıklarını ciddiye almamızı bekliyorlar. / Gökhan Özcan

Zulmün sıradanlaştığı, kötülerin yaptıkları kötülüklerden utanmaz hale geldiği karanlık zamanlarda, hiçbir tartışmanın gerçek bir 'haklı'sı olamaz. / Gökhan Özcan

Bıkkın palyaçoyu anlatmış mıydım size? Bir gün bütün boyalarını kullanıp yüzüne hüznü çizmişti. Nasıl alkışladım bilemezsiniz öyle görünce. Fotoğraf çektirip yüzünü yıkamasını söyledim. Fotoğraf çektirdi ve yüzünü yıkadı. Resim çıktı, hüzün çıkmadı. / Gökhan Özcan

İnsan içinden büyüyebilir, böyledir, bu tabiattadır, sınırlarını zorlarsa gelişir, hem genişler, hem derinleşir. / Gökhan Özcan

Kitaplar suskun olamaz, hiç başlanmamış defterler başarabilir ancak bunu. / Gökhan Özcan

İnsanın ağır imtihanı önce kendi söylediklerindendir, başkalarının değil. Madem ki insanız; yanlışlığa karşı dosdoğru, kirliliğe karşı tertemiz, karanlığa karşı apaydınlık, çürüyene karşı sapasağlam, kaypaklığa karşı güvenilir olmakla mükellefiz. / Gökhan Özcan

İnsanlar koca adamlar gibi konuşan küçük çocuklardır aslında. Gözlerine okyanus doldururlar. Ceplerine gökyüzü. / Gökhan Özcan

İnsana yazık, çok yazık elbet, ekmek kimilerine bu kadar ucuz, kimine bu kadar pahalı olmamalı. / Gökhan Özcan

İçinizde derin bir sıkıntı hissettiğinizde sevinin; bu kalbinizin sizden ümidi kesmediğinin işaretidir. / Gökhan Özcan

Ömür gelip geçiyor' diye oyalıyor herkes kendini. Oysa gelip geçen insanın ta kendisi. / Gökhan Özcan

Düşünüyorum, öyleyse bir şeylere canım sıkılıyor yine. / Gökhan Özcan

Güneş yüzünü gösterdi, kışı özenle katlayıp dolaba kaldırıyor ev hanımları. Sözlerin de çıkmaz sokakları var, ücra köşeleri, tenhalıkları. / Gökhan Özcan

Dile kemik, zihne fren, insana insaf şarttır. / Gökhan Özcan

Son sözü söylerken doğru yerde olup olmadığımızı, ancak söze başlarken nerede olduğumuzu hatırlayabilirsek bilebiliriz. / Gökhan Özcan

İnsan, kendi sınırsızlığına inandırıldı ve aç, muhteris, kibirli tanrılar biçmeye kodlandı kendi güdük, kifayetsiz varlığından. / Gökhan Özcan

Hayatta neyin değerli olduğuna dair içinde rakam geçmeyen kaç tane cümle kurulabilir bugün! / Gökhan Özcan

Dünyanın her köşesini hızla yaşanmaz hale getirenler, bunu bize 'yeni yaşam alanları' açmak için yaptıklarını söylüyorlar. Bütün pencerelerinden ancak karşı apartmana bakılabilen apartmanlar. Bunu gerçekten biz mi yaptık kendimize? / Gökhan Özcan

İnsan azala azala büyüyor. Farkına vardığımız yanılgılar kadar hiçbir şey büyütmüyor aslında bizi! / Gökhan Özcan

Su taşlara çarpa çarpa arınır, yeter ki bir gün ummana varacağını aklından çıkarmasın. / Gökhan Özcan

Hafızam çok kötüleşti, her şeyi unutuyorum dedi kadın. Çok şanslısın dedi adam, ben sırf unutmayı beceremediğim için içimde bir çöplükle yaşıyorum! / Gökhan Özcan

Başkalarına tahammül edemeyişimiz kendimizi kendi sınırlarımız içinde göremeyişimizden. bir parçacık sevebilmek, azıcık da olsa barışık yaşayabilmek adına o kadar büyütüyoruz ki kendimizi, başka herkes az ya da çok değer kaybediyor gözümüzde. / Gökhan Özcan

Artık seni bırakıp kaçabilirim. Nereye mi? Bilmem. Sen nerede yoksun? Gittiğim her yerde varsın. Nasıl yetişiyorsun bilmiyorum bu kadar yere. Bu bilmediğim şeylerden sadece biri. Senin hakkında bilmediğim şeyleri sayarak bile ne kadar bilgili olduğumu gös / Gökhan Özcan

Bugün, sürekli bir şeyleri bildiğimizden bu kadar emin olmasaydık; yarın, pişmanlıklara harcayacağımız zamanın bir kısmı bize kalabilirdi. / Gökhan Özcan