Sezai Karakoç Sözleri

Seni öldürmeye gelen, sende hayat bulsun.

Anne ölünce çocuk bahçenin en yalnız köşesinde elinde bir siyah çubuk ağzında küçük bir leke.

Baharı yaz uğruna tükettik ve papatyaları seviyor sevmiyor uğruna derken ömrü tükettik bir hiç uğruna.

İnancın yarısı utançtır. Her şeyi tam olsa da, utancını yitirmiş bir medeniyet, sağlıksızdır.

İnsan, kendini hakikate adadığı, ruhunu ona açtığı ölçüde insandır.

Herkes gibi olmak, olmayacak bir şey. Herkes gibi olmak, olmamak gibi bir şey.

Göz seni görmeli ağız seni söylemeli, bütün deniz kıyılarında seni beklemeli.

Senden ümidi kesmem, kaIbinde merhamet adIı bir çınar vardır.

Geceye yenilmeyen her kişiye, ödül oIarak bir sabah ve bir gündüz, bir güneş vardır.

YoI uzun, uzak. KaIbimizden başka pusuIa da yok gövdemizin cebinde.

Bütün şiirIerde söyIediğim sensin... Boşunaydı sakIamaya çaIışmam öyIesine aşikarsın beIIisin.

AdaIet müIkün temeIidir. Peki adaIetin temeIi nedir?

Yüksel bir kere daha ey ahir zaman ezanı...

Gerçek söylemeyince sanki yok.

Benim aşkım uymaz öyle her saza.

Ancak, umut umutsuzluğun olduğu yerde başlar.

Kadının üstün olduğu ama mutlu olmadığı. Günlere geldim bunu bana öğretmediniz.

Çağımızın üzerine çöken kabus, materyalizm kabusudur.

Hakikat, Adalet, Fazilet. İnat etmiyoruz,bunlarda ısrar ediyoruz.

Ne mutlu meşalesi Kur'an olan bir ümmete!

Amentümüz, insanlığın ruhunu bir ruhul kudüs gibi diriltsin!

Bütün şiirlerde söylediğim sensin. Suna dedimse sen Leyla dedimse sensin.

İlk insandan başlar hakikat tarihi, yani hakikatin bilinişi.

Yol uzun, uzak. Kalbimizden başka pusula da yok gövdemizin cebinde.

Allah korkusu, ruhu istila etmiş tutsaklığı vuran silah, onu ikiye bölen kılıçtır.

Hep suç bende değil Beni yakıp yıkan bir nazar vardır.

İçimde ölen öldü, kalan kaldı, ben aynı.

İnsanlara gurur gelmesin, acizliklerini unutmasınlar diye Allah, ölümü yarattı. Bunu hiç unutmayarak, saatleri ve dakikaları, zamanı tam anlamıyla değerlendirmek: İşte bu dünyada bize düşen budur. Bundan ötesi bize ait değil.

Ve son sözü hep alın yazısı söyler.

Ahiret inancı, kitaplarda yazılı satırlar olmaktan öte geçmedikçe, dünyataparlık, madde tutsaklığı, yani, ruhun zindan karanlığına mahkumluğu sona ermeyecektir.

Başarı, hayata tapmakta değil, hayatın hakkını vermektedir.

Ellerin yaz demekti Gözlerin yeşerirdi kalbimin baharında.

Anlaşılıyor ki, İslam aleminin kaderi, Türkiye'deki kördüğümün çözülmesine bağlı.

Siz bilmezsiniz, size anlatmak da istemem.

Allaha teslim olan eşyayı teslim alır.

İnsanı putların köleliğinden kurtararak fıtratın medeniyetini kuran peygamberdir.

Geceye yenilmeyen her kişiye, ödül olarak bir sabah ve bir gündüz, bir güneş vardır.

Aşırı umut umutsuzluktur.

Hayat bir ölümdür, aşk bir uçurum.

Diriliş; şeytanın topladığı ve uğursuzluk saçan her topluluğu dağıtma; Allah'ın ipine sımsıkı sarılan topluluğu kurma yolu, yöntemi, savaşı demektir.

Müslümanların kendine dönüşmesi, başka bir kültüre dönüşmelerinden belki daha güç, ama tek kurtuluş umutları olacaktır.

Arzulanan zenginlik, at kumaş ve ziyafet. Yetmez olur insana bir gün elbet.

Kapitalizmin de, komünizmin de özgürlük türküleri, sahte türkülerdir. Köleler için, zincire vurulmuş kürek mahkumları için uyutucu afyon nağmeleridir. Boş avuntular, göz boyayan, dikkat dağıtan esaret aranjmanları.

Kendi elimizle cehenneme çevirdik kendi içimizi.

Bugün yalnız yağmura tahammül edeceğim.

İlk insandan başlar hakikat tarihi, yani hakikatin bilinişi.

Muhayyile ve aklın Allah'ı sınırlandırıcı veya bir surete bağlayıcı zaafını bilirim ve onunla savaşırım. Ona direnirim. Allah'ı aklımla kavrama, çerçeveleme donkişotluğuna girişmem. O'na sınırsız olarak gönlümü açmaya çalışırım.

Yani sadece psikolojik müslümanlık, sadece sosyolojik müslümanlık veya sadece tarih içi müslümanlık yetmez. Her müslüman önce, kendi iç dünyasında müslüman olmalı, fakat ondan ayrılmaz bir şekilde toplum içinde ve toplum halinde de müslüman olmayı idrak etmeli. Ve nihayet bu psikolojik ve toplumsal muhtevaya mutlaka tarih şuurunu da eklemeli.

Hayatı da şöyle yorumluyorum: hakikat savaşı ve karşı savaşlar, baş kaldırmalar.

Ben insanın ruh, ruhun da bir tapınak olduğuna inanıyorum.

Bir gün gelecek, yine Yüce İslâm Milleti, bilinçlenecektir. Nerelerden nerelere geldiğini öğrenecek ve bu onu uyandıracaktır.

Dünya kavgasına, dünya için ve dünya adına değil, Allah için katılma.

(Sezai Karakoç, Diriliş Neslinin Âmentüsü, II, s.12)

Hayat sade olmalı, ama yalın olmamalı.

İnkâr tutsaklık, inanç özgürlüktür.

Dâvamız ve dâva için kavgamız hakikat dâvası, hakikat savaşıdır.

Doğuyu Batıyı bilmeliyim. Eski uygarlıkları derinlemesine incelemeliyim. Yükseliş ve düşüşlerin sebeplerini derinden derine araştırmalıyım. Allah'ın insanoğluna en büyük nimeti olan İslâm inanç ve medeniyetine mensup olan bir toplum nasıl olur da bugünkü acıklı duruma düşer? Bunun mutlaka bir veya bir çok sebebi vardır. Bunu bilmeliyim. İşte bütün bu konuları incelemekte ilim benim rehberim olacaktır.

(Sezai Karakoç, Diriliş Neslinin Âmentüsü, I, s.10)

Yüreğim Milletimin hainden kanlıdır. Böylece bir milletin, İslâm Mlletinin düştüğü acı bölünme, cehalet, maddî ve mânevî batış hali beni tarifsiz sıkıntılara düşürür. ama yine Allah'ın rahmeti gelir, beni ye'se düşmekten kurtarır.

Şiir, ruh pencerelerini Allah'a açtıkça şiirdir. Yoksa balmumundan peteklerdir, bal değil.

Kapitalizm, benim gözümde solun bir yüzü, kömünizm öbür yüzüdür. İnsan olan derim tükürsün ikisinin de suratına.

Evet, tarihi şöyle yorumluyorum: hakikat savaşı ve hakikate karşı savaşlar, baş kaldırmalar.

Tarih her konuda süreklidir. Bu dünya hayatının yapısı gereği. İnançsızlık sürdüğü gibi inanç da sürüp gidecektir.

Allah'a inanan insanın özgür olduğuna inanıyorum. İnsan boynuna zincir atan, takan eşyadan ve öteki insanlardan, insanların tanrılaştırdığı kişi ve eşyadan insanı ancak Allah kurtarır. Yani insanı ancak Allah özgür kılar.

Şeytanın kentini darmadağan etmeye andiçmişim.

Yenilgi yenilgi büyüyen bir zafer vardır. Sırların sırrına ermek için sende anahtar vardır.

Düşüşün tadını almayan insan! Senin yücelerin serinliğinden, arılığından ne haberin vardır? Ey yükseklerden büyük seslerle düşen şu, bu yalçın kayalara bir şelale borçlu olduğunu biliyor musun?

Benim gözlerim yeşildir, evet evet, onun gözleri kara; ben günah kadar beyazım, o tövbe kadar kara.